Terwijl de markt zich indekt tegen inflatie en de grondstoffenprijzen galopperen, lijkt de koning der metalen uitgeregeerd. Exact 50 jaar na het einde van Bretton-Woods: wat loopt er fout voor goud?
Mijn bomma had het zelf niet kunnen bevroeden. Justine Vermorgen - née Van Velthoven - uit de Biezenstraat in Hamme was een fashionista en beleggersgoeroe avant la lettre. Een postume status die ze dankt aan haar handelsmerk: haar fonkelende glimlach. Haar gouden tanden blonken in de jaren 80 harder dan het gietijzer van de Mirabrug of de pasgedrukte boekomslagen van een debuterende lokale schrijver, een beleefde langharige jongen die Herman heette.
In de Hamse volksbuurten golden gouden tanden als een prima investering. En dat bleek een juiste inschatting. De goudprijs is in de voorbije decennia exponentieel gestegen, in die mate dat veel bezitters van gouden kronen en vullingen hun eigen mond leegroofden om ze - toen volledig witte gebitten weer in de mode kwamen - in te wisselen tegen cash.
Gouden tanden maakten in de jaren 2000 nog een nichecomeback bij rappers en hiphopartiesten. Volgens het modeblad Elle zijn ze sinds 2010 door de almaar hogere productiekosten definitief van hun voetstuk gevallen. Of zoals mijn grootmoeder het gezegd zou hebben ‘op ulder kluëten gesteuken’.
Goud kopen als welvaartsbescherming, in welke vorm ook, kent een lange traditie. Nu zondag gedenken we de belangrijkste mijlpaal in de naoorlogse goudgeschiedenis. Op 15 augustus 1971, ook een zondag, schrok de gemiddelde Amerikaan zich een hoedje toen de Ponderosa-ranch op zijn beeldbuis plots oversprong in een beeld van het Witte Huis. President Richard Nixon onderbrak het populaire tv-programma ‘Bonanza’ om een aankondiging te doen die het verdere lot van de goudprijs zou bepalen: hij ontkoppelde de dollar van de goudstandaard.
Tot dan konden buitenlandse centrale banken hun dollars inwisselen tegen goud voor de vaste prijs van 35 dollar per ounce, een beetje alsof je toen een Tesla Y kon kopen voor zo’n 1.000 euro. Het Bretton-Woodsmechanisme legde automatisch een strikte monetaire orthodoxie op aan de Federal Reserve. Het al te driftig bijdrukken van dollars kon een potentiële raid veroorzaken op Fort Knox, waar de dierbare Amerikaanse goudvoorraad gestockeerd werd.
Vorsers ontdekten dat goud alleen gemeten over zeer lange perioden - een eeuw of langer - goed werk heeft geleverd om zijn koopkracht te behouden.
Nixons beslissing was het begin van een inflatieopstoot om u tegen te zeggen, met een hoogtepunt van 14 procent tegen 1980. Maar nog meer dan de levensduurte klom de van de dollarketting bevrijde goudprijs. Die ligt vandaag 50 keer hoger dan ten tijde van Nixons ingreep. Die schijnbare correlatie tussen goud en inflatie heeft velen doen geloven dat goud de perfecte bescherming tegen geldontwaarding is.
Mijn grootmoeder draait zich vast om in haar graf, maar ik ben niet zo overtuigd. Is goud wel de heilige inflatiehedge waarvoor we het altijd aanzien? Ik herinner me de woorden van Luc Aben van de private bank Van Lanschot toen onze geldbeurs Finance Avenue nog in den vleze plaatsvond. ‘Ik ben geen fan van goud als belegging’, zei Aben tegen collega Wouter Vervenne in het hoofdeconomendebat. ‘Simpelweg omdat ik nog nooit één euro cashflow uit een goudstaaf heb zien rollen.’
Goudkevers
De goudkevers in de zaal huiverden hoorbaar, maar ik weet nog dat ik het een scherpzinnige vaststelling vond. ‘En ook geen rente of dividend’, dacht ik er achterna.
Als je de prestaties van goud afzet tegen aandelen, oogt het ook allemaal zo glanzend niet. De S&P 500 heeft sinds die augustuszondag in 1971 een rendement op jaarbasis van 11,2 procent behaald, ervan uitgaande dat de dividenden gaandeweg werden herbelegd. Dat is te vergelijken met 8,2 procent op jaarbasis voor goud.
Dat goud nog enigszins in de buurt komt, is te danken aan de sterke stijging in de jaren na het einde van Bretton-Woods. Als je de jaren 70 buiten beschouwing laat, krijg je een rendement van slechts 3,5 procent per jaar voor goud, tegenover 12,2 procent voor de S&P.
Flashcrash
The Wall Street Journal berichtte onlangs over een studie van Duke University-professor Campbell Harvey en Claude Erb, een voormalige grondstoffenportefeuillebeheerder bij TCW Group. Volgens hen is goud slechts een goede inflatiebescherming in een tijdsbestek dat veel langer is dan onze beleggingshorizon. Ze ontdekten dat goud alleen gemeten over zeer lange perioden - een eeuw of langer - goed werk heeft geleverd om zijn koopkracht te behouden. Over kortere perioden schommelt de prijs niet meer of niet minder dan een ander actief.
Dat goud niet zo indestructible is als Spandau Ballet ons in 1983 voorhield, werd de jongste week duidelijk. Goud beleefde maandag een flashcrash en moest in luttele minuten 4 procent of 60 dollar inleveren. Het edelmetaal ging door een technisch steunniveau, waarna allerlei stop-lossorders in werking traden. Gecombineerd met de dunne handel veroorzaakte dat de flashcrash.
Overduidelijk de schuld van het IMF, kapittelde een geschrokken lezer. Voor het eerst sinds 2009 gaf het internationaal muntfonds namelijk speciale trekkingsrechten (str’s) uit voor een recordbedrag van 650 miljard dollar. Dat triggerde volgens hem paniekverkopen. Hoewel je evengoed kan redeneren dat die creatie van valutareserves juist inflatoir is en de goudprijs moet doen stijgen.
Goud is out. Jonge beleggers willen geen inerte staven, maar groei en cashflows.
Hoe dan ook, voor goud was de flashcrash van maandag een culminatiepunt van een bekaaid jaar. Terwijl mindere goden - van palladium over koper tot zelfs timmerhout - met dubbele percentages klimmen, is goud met een jaarverlies van 8 procent zwaarmoediger dan Lionel Messi bij zijn afscheid van FC Barcelona.
Ach, een pauze is normaal, zeggen de believers. Goud staat nog altijd erg hoog, dicht bij een recordstand. Mijn wildcard? De Zeitgeist. Goud is out. Jonge beleggers willen geen inerte staven, maar groei en cashflows. Ze malen niet om schulden, ze hebben nooit anders gekend, en tegen inflatie hebben ze zo hun eigen digitale beschermheilige. Want wie pakte deze week de gouden medaille? Juist, ja. Bitcoin beleeft een echte summer of love met 50 procent winst sinds midden juli. Toto, I have a feeling we’re not in Hamme anymore.
Goud uit Brusselse riolen
Onderzoekers van de VUB en de ULB zijn erin geslaagd goud, platina, zilver en andere metalen te halen uit het slib dat overblijft na zuivering van het Brusselse rioolwater. Het project Sublimus wil nanodeeltjes van (edel)metalen die in het rioolwater terechtkomen, bijvoorbeeld via de erosie van juwelen als je je handen wast of als component van bepaalde medicijnen en chemische producten, een tweede leven geven. Het doel is in een jaar 10 kilo goud uit het slib te zuiveren. Tegen de huidige goudprijs is dat goed voor een waarde van omgerekend 475.000 euro.
After the gold rush - De Tijd
Read More
No comments:
Post a Comment